Beeldentuin

De Collectie Doornburgh is een kleine, vaste collectie van kunstwerken, die te zien zijn in de priorij en op het buitenterrein. De kunstwerken zijn divers, van zowel gevestigde namen als beginnende kunstenaars, maar hebben gedeelde kenmerken; ze roepen vragen op, verschuiven het perspectief of gaan in gesprek met de architectuur en natuur.

De collectie bevat werk van: David Bade, Margriet van Breevoort, Bruno van den Elshout, Marieke van Heck, Irma den Hertog, Anthony James, Wybe Klaverdijk & Johannes Verwoerd, Marjan Laaper, Chae Eun Rhee, Siba Sahabi, Kustaa Saksi, Evelyn Snoek, Yuki Tawada, Masha Trebukova, Stef Veldhuis, Andy Warhol en het Wilde Oog.

De ambitie is om jaarlijks een werk toe te voegen aan de buitenruimte, om zo uiteindelijk een beeldentuin te creëren. Op dit moment zijn er drie kunstwerken in de beeldentuin-in-wording; “Burger Queen” van David Bade, “Monax” van Siba Sahabi en “Diagonal” van Stef Veldhuis.

Burger Queen (2013), David Bade

Het kunstwerk Burger Queen toont een vrolijke danseres in een lantaarnpaal, een baken van licht in het donker. Als een koningin kijkt ze triomfantelijk de wereld in. Ze herinnert ons om te genieten van het leven en verheft zich tot het hogere. De sculptuur is samengesteld uit gerecyclede materialen; een humoristisch én kritische verwijzing naar de consumptiemaatschappij.

David Bade (1970, Curaçao) is een veelzijdig kunstenaar die al vele prijzen won, zoals de Prix de Rome en Sikkensprijs. Zijn werk is maatschappelijk geëngageerd en prikkelt de fantasie met veel verbeeldingskracht. In zijn kunstwerken weet hij op verrassende wijze combinaties te maken van kunststoffen zoals piepschuim, organische materialen en ‘found objects’.

In 2019 werkte David Bade op Doornburgh aan “Een gedeeld hiernamaals”, een kunstwerk dat hij samen met kunststudenten, omwonenden en vertegenwoordigers van verschillende levensovertuigingen maakte.

Monax (2020), Siba Sahabi

De installatie Monáx bestaat uit drie sculpturale vormen en een podcastserie. Het fysieke deel zijn drie geometrische vormen die als grote ramen functioneren. De driehoekige sculpturen zijn aan de buitenzijde afgewerkt met spiegelplaten en aan de binnenzijde met hout. Het werkt reflecteert het landschap rondom, maar biedt ook doorkijkjes. Zo zijn het ramen zowel naar buiten, als naar binnen. De ramen symboliseren de behoefte om contact te maken. Je mag het werk ook betreden, aan de binnenkant vormen de driehoeken bankjes waar je op kunt zitten.

Siba Sahabi (1979, Iran) maakt installaties, sculpturen, objecten en films. Met haar werk onderzoekt en reconstrueert ze de betekenis van culturele identiteit. Sahabi is geïnteresseerd in hoe relaties om ons heen bepalen wie we zijn als individuen in onze gemeenschap, en hoe deze ‘mal’ van onze culturele identiteit verandert wanneer we worden blootgesteld aan meerdere culturen tegelijk.

Als je de QR code bij de installatie scant kun je luisteren naar de bijbehorende podcastserie van Chris Rijksen, waarin mensen persoonlijke verhalen vertellen over eenzaamheid.  Kunstenaar Siba Sahabi maakte deze installatie als  onderdeel van een interdisciplinair onderzoeksproject over eenzaamheid.

Bridging (2020), Stef Veldhuis

Dit kunstwerk werd gemaakt door kunstenaar Stef Veldhuis tijdens zijn residentie periode bij Buitenplaats Doornburgh in de winter van 2020. Het werk werd eerst gepresenteerd in de tentoonstelling ‘Counterpoints’.

In zijn presentatie werd de dertien meter lange Douglas-spar uit het park, in het klooster geïnstalleerd tussen twee zijden van de rondgang. Als een visuele brug belichaamde het werk een van de weinige diagonalen van het gebouw. Tegelijkertijd blokkeerde de boom beide ingangen van de ruimte, waardoor een groot deel van de kamer aan het zicht werd onttrokken. Het natuurlijke materiaal bood een nieuw kader om de menselijke ruimte te begrijpen en dwong de bezoekers om de looproute door het gebouw lopen te heroverwegen.

3/7 van de boom, naar de Bossche School-verhoudingen van het klooster, is gewikkeld in een doek gedrenkt in bijenwas. Deze techniek, waarbij het lichaam wordt behouden, geeft de gevallen reus een doodsritueel dat zijn oorsprong vindt in zowel Arabische als Europese riten. De bij speelt een grote rol bij doodsrituelen over de hele wereld. In het oude Birma werden de lichamen van de overledenen opgeslagen in vaten met honing om ze te bewaren, vergelijkbaar met oude Egyptische conserveringsmethoden. In Griekenland werden wilde bijen die in grotten en spleten tussen rotsen leefden gezien als zielen van de overledenen, die de onderwereld in en uit reisden.

Na afloop van de tentoonstelling ‘Counterpoints’ is de boom hier geplaatst in het park, en zo weer terug gegeven aan de natuur.

Stef Veldhuis (1992, Nederland) is componist en kunstenaar. Zijn werken, of het nu auditief of visueel is, zijn meditatieve verkenningen van natuurlijke materialen en verschijnselen. Hij is gefascineerd door de manieren waarop mensen zich verhouden tot de natuur. In zijn werk creëert hij nieuwe wijze van kijken en luisteren naar onze omgeving, om zo de fictieve kloof tussen mens en aarde te overbruggen.